Metoda PNF- Proprioceptive Neuromuscular Facilitation
Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu, jest znaną i uznaną na świecie koncepcją stosowaną w terapii pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-stawowego, mięśniowego i nerwowego. Jest to kompleksowa terapia oparta o wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii.
Celem metody PNF jest:
- ponowna nauka (reedukacja) lub odtworzenie konkretnej funkcji ruchowej, która została utracona bądź zaburzona w wyniku choroby lub urazu,
- holistyczne czyli całościowe, podejście do pacjenta – globalne spojrzenie na pacjenta a nie na uszkodzoną strukturę,
- uwzględnienie możliwości i potencjał pacjenta. Koncepcja PNF zakłada iż każdy człowiek posiada nienaruszony potencjał - wzmacniamy i wykorzystujemy to co pacjent może wykonać na poziomie nie tylko fizycznym ale i umysłowym. Dzięki takiemu podejściu możliwe jest pobudzenie, mobilizacja i pełne wykorzystanie rezerw czynnościowych tkwiących w organizmie, motywujących do dalszego działania,
- bezbolesna i przyjazna dla pacjenta praca,
- proces rehabilitacji odbywa się na poziomie czynnościowym, strukturalnym i społecznym.
Metoda PNF w usprawnianiu pacjenta wykorzystuje szereg stymulacji:
- dotykowej - kontakt manualny (odpowiedni chwyt terapeuty stymuluje receptory skóry pacjenta i dokładnie określa kierunek wykonywanego ruchu),
- wizualnej – kontakt wzrokowy (kontrola i korekcja ruchu przez pacjenta; wzmocnienie napięcia mięśniowego),
- werbalnej – opis ruchu (uświadomienie pacjentowi określonego ruchu, poprzez krótkie wyraźne komendy),
- opór manualny – zawsze odpowiednio dawkowany i dostosowany do potrzeb pacjenta (jego zastosowanie pozwala na torowanie ruchu, uzyskanie poprawy stabilności i kontroli motorycznej, wpływa na lepszą świadomość ruchu przez pacjenta),
- pobudzanie proprioreceptorów, które znajdują się w mięśniach, ścięgnach, czy torebkach stawowych (poprzez zastosowanie trakcji, aproksymacji i strechingu),
- PNF wykorzystuje ruchy naturalne, zbliżone do ruchów wykonywanych w aktywnościach dnia codziennego. Ruchy te przebiegają trójpłaszczyznowo, wzdłuż skośnych osi ruchu – dzięki czemu stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Mózg ludzki myśli w utartych wzorcach ruchowych – liczy się dana funkcja.